Wat gebeurd er hier allemaal?

Esmeralda werd plots op haar rug geduwd, en ze keek hem dan ook aan. Toch zoende ze hevig met hem mee, en ze sloot dan haar ogen gewoon. Ze wilde zo wel voor eeuwig bij hem blijven, maar ze wist dat ze ooit dood zouden gaan. Haar hart sloeg enkele keren sneller, maar dat interesseerde haar niet. Opeens zonder dat ze het door hadden stonden er mannen toe te kijken, en ze ded dan ook haar ogen heel even open.

Mudly keek haar aan en en glimlachte. Ineens merkte hij de aanwezigheid op van andere mannen. Hij keek even de omgeving rond. Hij maakte wat zegels en ineens stonden er meerdere Mudly's. Mudly zelf bleef bij Esmeralda. De rest verspreidde zich door de omgeving.

Esmeralda keek hem aan, en ze gaf hem weer een kusje. Wat die andere mannen betrefte negeerde ze gewoon, aangezien ze van Mudly was. Niemand kon haar dan ook van hem afnemen, maargoed even keek ze naar de andere Mudly's. "Toch vind ik jou vele mooier dan die anderen." Zei Esmeralda dan plagerig tegen hem, en ze grinnikte dan ook even kort.

Mudly grinnikte. "Jij bent ook veel mooier dan alle andere vrouwen..." zei hij en glimlachte. De andere mannen zullen merken dat ze niet dichter bij moesten komen. Mudly glimlachte en ging naast haar zitten.

Esmeralda keek hem aan, en alweer begon ze wat te blozen. Ze ging dan zelf ook weer zitten, en ze keek dan naar die mannen. "Blijkbaar willen ze niet dat ik de jouwe ben." Zei Esmeralda dan tegen hem, en ze legde haar hoofd op zijn schouder.

Mudly grinnikte om haar woorden. "Ja en wat ze willen is nog niet altijd wat gebeurd..." zei hij en glimlachte. Hij keek naar Esmeralda en glimlachte. "Ik heb lak aan hun wil..." zei hij. "Alleen onze wil telt nu even..." zei hij.

Esmeralda keek hem lief aan, en ze grinnikte dan even om zijn woorden. "Ze zullen me waarschijnlijk voor hun willen hebben, maar ze hebben pech want mijn hart en ziel zijn verkocht aan jou." Zei Esmeralda dan zachtjes tegen hem, en ze gaf hem dan een hele lange zoen op de lippen.

Mudly hoorde haar woorden en grinnikte. Hij zoende haar terug en sloot zijn ogen. Hij glimlachte. "Al heb ik er niets voor moeten betalen..." zei hij. Hij keek ineens op toen hij door een van de mannen werd meegesleurd in de bosjes. Mudly pakte de man bij zijn mouw en gooide hem een eindje weg tegen de boom. Zijn gouden ogen flitste naar Esmeralda om het feit dat ze nu alleen in de open plek zat.

Esmeralda schrok ervan als hij plots de struiken in gesleurd werd, en ze wist even niet wat er gebeurde. Daarna keek ze in het rond naar de mannen, en ze slikte heel even kort. Maar daarna keken haar zilveren ogen hen met een kille blik aan, en ze grijnsde dan ook heel gemeen. Haar lange haren wapperden door de wind, en er kwam zwarte elektriciteit uit haar handen. Daarna raakte deze één van de mannen, en deze was dan ook opslag dood door de hoeveelheid elektriciteit dat hij in zijn lichaam kreeg. "Nu ben ik jullie zat.". Riep Esmeralda dan tegen de mannen, en sommigen keken haar dan ook met angst aan. Haar ogen waren nu niet meer mooi zilver, maar nu waren deze puur zwart net als haar haren. Ze begon zowat de controle te verliezen van haar kracht, maar toch had ze nu nog de controle om zich te bedwingen.

Mudly grijnsde toen Esmeralda een man dode. Hij had eigenlijk ook wel zin in wat plezier met een paar poppen. Hij haalde uit zijn tas een masker en zette het op. Een man wees met trillende stem naar Mudly. "Het is...." zei hij. "Ja ik ben het inderdaad..." zei hij en rende op de man af. Hij creeerde twee klonen en rende op de man af. De man trilde op zijn benen. De Mudly's verdwenen valk voor hem en de echte sprong naar beneden en sloeg het zwaard in het hoofd van de man. Deze viel dood op de grond en Mudly trok zijn zwaard er uit. Hij zag dat Esmeralda nu zwarte ogen had en slikte even. Het zag er namelijk niet goed uit.

Esmeralda's ogen bleven puur zwart, en ze begon steeds meer de controle te verliezen. Daarna stond ze in de lucht met haar armen uitelkaar(zie ava), en ze liet één voor één de mannen bezwijken uit hun angsten. Dit was een deel van de duistere magie die ze had, en ze zou zo nog verder kunnen doen. "Mudly ren alstublieft, ik hou het niet lang meer vol." Zei Esmeralda dan in paniek tegen hem, en ze hoopte maar dat hij naar een veiligere plek zou gaan.

Mudly draaide zich abrupt om en keek haar aan. "Ik ga nergens heen zonder jou..." zei hij en keek haar strak aan. Hij zou haar helpen. Hij keek naar een andere man die anstig weg wilde rennen. Mudly bezaaide hem met een aantal kunai's.

Esmeralda keek hem aan, en ze wist niet wat zeggen. "Ik wil je geen pijn doen Mudly." Zei Esmeralda dan tegen hem, en haar kracht werd dan ook gewoon heviger. Dit betekende dat ze de controle bijna verloren was, en ze had niet lang meer voordat ze alles zou gaan vernietigen.

Mudly grinnikte. "Geloof me...je zult me geen pijn doen..." zei hij en keek naar de grond. Hij pakte wat aarde vast en kneep het samen. Hij keek nu strak naar Esmeralda. Hij wachtte af tot er wat ging gebeuren.

Esmeralda keek naar hem, en ze liet over de hele plek elektriciteit vallen. Nu was ze pas echt de controle verloren, en je voelde ook lichte aardbevingen en scheuren in de grond. Daaruit kwamen zwarte hellevuur vlammen, en ze reikten dan ook steeds hoger de lucht in. Ook waren de overgebleven mannen angstig aan het rondkijken, aangezien er vreemde duistere wezens tevoorschijn waren gekomen.

Mudly rende naar een afstand waar hij haar kon zien. Hij merkte elektriciteit op en sprong. Hij ontweek het zo en zag een scheur onder hem waar vuur langzaam omhoog kwam. Hij maakte wat zegels en verdween. Hij schoot richting een boom. Ineens kwamen er duistere wezens die hem wilde aanvallen. Hij pakte zijn zwaard en begon zich te beschermen.

Esmeralda bleef daar gewoon hangen, en de aanvallen werden gewoon groter. Ze kon het zelf niet meer stoppen, ookal wilde ze dat zo graag doen. Maargoed ze wilde al zeker Mudly geen pijn doen, en ze voelde diep vanbinnen de angst opkomen om hem te verliezen.

Mudly merkte dat de aanvallen verergerde. Hij moest hier weg. Hij wilde het liefst niet. Hij keek even naar Esmeralda waardoor hij onverwacht door een monster werd besprongen. Ineens verdween de Mudly en sprong de echte uit de bosjes. "Sterkte..." zei hij zacht en rende weg. Hij sprong via boom tot boom om een veilige plek te zoeken.

Esmeralda bleef gewoon nog steeds zo verder doen, en ze wist niet of ze het nog zou kunnen volhouden om niet naar Mudly te kunnen gaan. Opeens uit het niets verscheen er een witte wolf die haar dan de grond opdwude. Zij was de wolf die haar altijd kwam helpen bij zo'n soort gevallen, en ze gaf dan ook een luide grom waardoor alles stopte. Alles werd dan ook weer normaal, en Esmeralda was daardoor dan ook weer gekalmeert. De witte wolf was een geschenk van de hemel zoals velen wel zeiden, en ze was dan ook de gids van Esmeralda.

Mudly was nog maar een meter weg toen hij een wolf opmerkte. "Die vuile...." zei hij en rende terug. "Niemand komt aan Esmeralda..." mompelde hij en rende naar de wolf. Hij stopte ineens. Dankzij de wolf was Esmeralda juist gekalmeerd.

De wolvin keek de jongen aan, en ze ging dan van Esmeralda af. Even keek Esmeralda verdwaasd in het rond, maar dan zag ze plots de witte wolvin. Iets maakte haar blij om haar te zien, maar ook was ze lichtjes boos omdat ze haar al jaren niet meer gezien had. Even knikte de wolvin naar haar, en ze gaf dan ook een luide huil naar de hemel.

Mudly kon het even niet meer volgen. Een witte wolvin, Esmeralda die ineens kalm was. Hij begreep het niet en bleef daar dus staan en wachtte af.

Esmeralda probeerde dan ook op te staan, maar ze zakte weer inelkaar. Ze bleef dan maar liggen, en ze sloot haar ogen dan ook uit angst. Ze had echt bang dat Mudly gewond was door haar of erger was vermoord, en ze kreeg dan ook even wat tranen. De wolvin bleef nog even staan, en ze gaf dan een lik aan haar. Daarna keek de wolvin naar de jongen, maar algauw verdween ze gewoon weer.

Mudly sloot voor kort zijn ogen en zag daarna dat Esmeralda in elkaar zakte. Hij omarmde haar en hield haar zo vast. "Rustig maar, ik ben gezond..." zei hij. Hij keek haar aan. "Zullen we naar mijn huis gaan? Het word zo avond...." zei hij en wachte af.

Esmeralda huilde zachtjes toen ze dat dacht, en opeens voelde ze vertrouwde armen om haar heen. Ze hoorde zijn woorden, en ze sloeg haar armen om zijn middel heen. "Het spijt me zo." Zei Esmeralda dan snikkend tegen hem, en ze keek hem dan aan als hij zei dat het avond werd. Daarna keek ze even omhoog, en ze keek hem dan weer aan. "Is goed." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze veegde dan ook haar tranen weg.